Blandino's in Brussel

Ah de herfst! Voor de meesten een somber seizoen: kortere dagen, vervelende plensbuien en daar bovenop het vooruitzicht van drie maanden opgeklopte Halloween-, Sinterklaas- en Kerstsfeer...

En toch, niet alle Belgen kruipen dezer dagen dicht bij de verwarming om knusje in de herfst-catalogus van 3 Suisses te bladeren. Persoonlijk ben ik niet zo'n cocoon-type. Neen, ik associeer de herfst met een heleboel andere zaken. Denk bemodderde laarzen, denk hogedrukreinigers, denk braadworsten, denk krakende luidsprekers en denk bier, vooral bier. Ik beken: u kan me tijdens het najaar en in de winter wel eens tegenkomen op een veldrit. Of 'op de cyclo-cross', zo u wil.


Het cross-seizoen is nog maar pas gestart, dus het begon de voorbije weken al wat te kriebelen om mijn bottines aan te trekken en naar de cross te gaan kijken. Een opdracht voor het vak 'Sportberichtgeving' gaf uiteindelijk de doorslag. Want, hoe kun je nu de kop en de inleiding van een sportverslag schrijven als je de wedstrijd niet in levende lijve hebt bijgewoond? Een beetje flauw, ik weet het, maar ik ben erin geslaagd om het mezelf wijs te maken en voor ik het wist, reed ik zaterdag op de autostrade richting Moeskroen.



Daar, op de grens tussen West-Vlaanderen en Henegouwen, in de deelgemeente Dottignies / Dottenijs, werd voor de 11de keer de Grand Prix de la Région Wallone verreden.

Verwacht hier geen uitgebreid verslag over de sportieve gang van zaken. Het lijkt me leuker om aan de hand van een aantal foto's die ik Dottenijs genomen heb, een poging te doen om de typische 'cross-sfeer' eventjes bij u in de huiskamer te brengen. Verwacht geen pareltjes van foto's... Ik ben verre van een doorgewinterd amateur-fotograaf, laat staan dat ik het materiaal heb om op een deftige manier aan sportfotografie te doen. Mijn simpele digitale camera verbleekte zaterdag meer dan eens tussen het geweld van de telelenzen en professioneel opgestelde statieven.












U merkt het, de gemiddelde leeftijd van de toeschouwers op zo'n veldrit schommelt in ieder geval een stuk boven de 30. Nu, het publiek was zaterdag misschien niet helemaal representatief. Er was al bij al een matige opkomst, zeker in vergelijking met de duizenden (ook jonge) mensen die de 'grote' crossen aantrekken. Neen, Dottenijs is geen Overrijse, Gavere of Hofstade.

Ook het parcours was niet echt iets om mee uit te pakken: geen spectaculaire beelden van renners die in de duinen ploeteren of naar boven klauteren op steile bospaadjes. Het decor voor de cross in Dottignies is feite niet meer dan een soort bedrijventerrein voor voedingsproducenten, met daarachter nog een stuk braakliggende grond. Een paar vrachtwagens aarde zorgden voor wat (kunstmatig) reliëf en op de asfaltweg in het bedrijvenpark werd een mooie finish-boog geplaatst. Et voila, we hebben ons parcours voor een internationale veldrit!


We mogen natuurlijk niet te misplaatst kritisch zijn. Veldrijden is nu eenmaal een zéér lokale aangelegenheid. De veldrit van zaterdag mag dan wel 'GP de la Region Wallone' heten, het parcours is voor alle veiligheid mooi in de nabijheid van West- en Oost-Vlaanderen gelegen. Kwestie van toch nog een beetje publiek belanstelling te genereren. Voor de omkadering van de wedstrijd kon de organisatie gelukkig rekenen op financiële bijstand van het Waalse Gewest. Maar, het mocht allemaal niet té veel geld kosten. Zo werd het podium zaterdag rechtstreeks gerecupereerd van de jaarlijkse rittenkoers Tour de Wallonie. Op zich niets mis mee, ware het niet dat felgekleurde panelen met "Vainqueur d'étappe", "Classement général" en "Prix de combativité" toch ietwat uit de toon vallen op het podium van een veldrit.



Op de foto herkent u trouwens Jean-Pierre Detremmerie. Zaterdag aanwezig in zijn hoedanigheid van voorzitter van de 'Société intercommunale mouscronnoise de gaz et d'électricité'. Een hele boterham, maar onthoudt u vooral dat deze meneer de voorbije vijftien jaar dé man was in Moeskroen. Detremmerie was burgemeester van Moeskroen voor de cdH, maar daarnaast ook geruime tijd voorzitter van de eersteklasser Excelsior Moeskroen.

Onder zijn burgemeesterschap probeerde de niet onbesproken Detremmerie de stad Moeskroen, en bij uitbreiding de hele regio, uit te bouwen tot een regionale aantrekkingspool voor allerhande industriën. Volgens zijn visie was er een grote toekomst voor de grensregio tussen Zuid West-Vlaanderen, Noord-Frankrijk en Henegouwen. De stad probeerde niet alleen een gunstig vestigingsklimaat voor bedrijven te creëren, maar investeerde ook zelf in een aantal 'openbare werken'. Niet in het minst op het gebied van sport - meer bepaald voetbal. Het vermaarde jeugdcomplex Futurosport, dat tot stand kwam door een financiële injectie van de stad, is daar een mooi voorbeeld van. Altijd handig als de voorzitter van een voetbalclub ook een dikke vinger in de pap te brokken heeft bij de verdeling van de gemeentelijke subsidies, niet?

Net zoals voor zijn regio, zag de ambitieuze Detremmerie ook voor voetbalclub Excelsior een grote toekomst. De club moest uitgroeien tot een subtopper in België en supporters uit Noord-Frankrijk aantrekken. Op zich deed Moeskroen, dat in 1996 naar eerste klasse promoveerde, het bijlange niet slecht: onder Leekens en Broos slaagde de club er meermaals in om bij de top 5 van de competitie te eindigen. Een echte prijs kwam er nooit: Excelsior stond twee keer op de Heizel in finale van de Beker van België, maar in 2002 en 2006 verbrodden respectievelijk Club Brugge en Zulte-Waregem het feestje. Toch kan je Moeskroen bezwaarlijk een 'rustige en gezonde club' noemen. Sommigen zullen zich nog de beelden herinneren waarop de onderzoekers van het Doornikse parket de Excelsior-boekhouding -verpakt in tientallen curverboxen - in de auto aan het laden zijn.

Eind 2006 staat de club aan de rand van het faillissement. Sindsdien gaat het er turbulent aan toe in de club. Eerst streek een zootje louche Kazachse investeerders neer, en in maart 2007 werd Philippe Dufermont tot voorzitter verkozen. Hij zou de club terug financieel en sportief gezond maken, in de eerste plaats door zijn vele connecties in Spanje. Dufermont bracht niet alleen Spaanse sponsors naar Moeskroen, maar ging ook shoppen in de B- en C-kern van Valencia. Dat je als trainer die batterij aan Spanjaarden, maar beter aan de aftrap brengt, ondervond Marc Brys. De Antwerpse coach werd ontslagen in december 2007, naar verluid omdat "hij niet genoeg Spanjaarden opstelde." Moeskroen stond op dat moment 8ste in de rangschikking, gezien de resultaten van de laatste jaren zeker geen slechte positie. Begrijpe wie begrijpe kan... Philippe heeft zich intussen teruggetrokken als voorzitter en werd opgevolgd door zijn neef Jean-Pierre Dufermont.


Genoeg over het voetbal nu, terug over de koers. Sven Nys won in Dottenijs, hoewel hij niet echt nadrukkelijk in de koers aanwezig was. Zijn Landbouwkrediet-ploegmaat Rob Peeters kwam des te meer op de voorgrond. De renner uit Dessel reed lange tijd op kop, maar werd door het beulenwerk van Niels Albert gegrepen. Toch zeker een prestatie om te onthouden, Peeters eindigde uiteindelijk nog verdienstelijk tweede.



Hoewel het een ploegmaat van Peeters was die als eerste over de streep kwam, was de Landbouwkrediet-renner toch lichtjes ontgoocheld. Dat kon ik toch op te maken uit een gesprekje dat hij had met een journalist van WTV, off the record uiteraard. Eén van de leuke dingen bij het veldrijden is het feit dat de renners min of meer toegankelijk zijn voor het grote publiek. Ok, het was niet echt een grote cross, maar ik kon toch vrij probleemloos meeglippen met 'echte' journalisten tot in het 'rennersdorp'. Stelt u zich daar vooral niet te veel bij voor: zo'n rennersdorp bij het veldrijden ziet er uit als een doordeweekse camping. Alleen staan er geen barbeques bij de campers, maar wel fietsen op rollen, zodat de crossers na een uurtje 'à bloc' gaan, rustig kunnen uitrijden.

En om af te sluiten wil ik een aantal foto's tonen van de winnaar van de dag. Ik zal over Sven Nys niet te veel uitweiden, want dat zou te veel plaats vergen in deze nu al vrij lijvige bijdrage.

Sven Nys is voor mij dé sporter van de laatste tien jaar, dus vergeef mij als ik een beetje lyrisch word. Mijn grenzeloze bewondering voor Nys komt voort uit de manier waarop de Balenaar aan sport doet: Nys is zeer gefocust, professioneel, ambitieus en zelfbewust. Sporters met zijn soort branie missen we vaak in België. Daarenboven, hij zegt steeds waar het op staat. Geen veelprater, maar wanneer hij antwoordt op vragen van journalisten, dan is dat steeds to the point. Ik hoop van harte dat de man nog eens wereldkampioen mag worden en in 2012 zijn carrière in London afsluit met een Olympische medaille. Wat - een - atleet.

Met enkele foto's van Nys wil ik dit stukje afsluiten. Een topsporter pur sang die de voorbije vijf jaar uitgegroeid is tot waarschijnlijk de allerbeste renner ooit in zijn discipline. Het veldrijden mag dan misschien een volkse kermissport zijn, dat maakt de prestaties van Nys er niet minder op.