Blandino's in Brussel

Deze blog der Blandino’s is nog niet goed en wel opgestart, of er moet al slecht nieuws gebracht worden vanop onze beminde berg. “Studenten vechten om Gentse Blandijnberg” kopte De Standaard op woensdag 8 oktober. De locus amoenus van uw dienaars werd dinsdagavond immers het strijdtoneel voor een zoveelste confrontatie tussen linkse studenten en aanhangers van de rechtse Nationalistische Studentenvereniging (NSV).

Die avond had de NSV een debat over de toekomst van België georganiseerd. Onder de sprekers bevond zich Filip Dewinter (Vlaams Belang). Rector Paul van Cauwenberge had toestemming gegeven om het debat door te laten gaan in de faculteit Letteren & Wijsbegeerte van de UGent. Dat was evenwel buiten een 300-tal linkse studenten en anarchisten gerekend, die besloten daar een stokje voor te steken. Twee dagen eerder had het Progressief Studentenfront alle linksen te lande opgeroepen om het debat fysiek te verhinderen.

Hoewel de universiteit deze oproer wel had kunnen verwachten, werden slechts zeven veiligheidsagenten naar de Blandijn gestuurd om de situatie onder controle te houden. Vergeefse moeite, zo bleek. Rond zes uur slaagden een 30-tal NSV’ers erin de Blandijn binnen te dringen en zich te verschansen in auditorium D. Een slechte zet, bleek even later. Een troep linkse studenten vergrendelde immers de deur van het auditorium en sloot de NSV’ers op als leeuwen in een kooi. Pun intended.

Over wat zich in het auditorium afspeelde bestaan verschillende versies. Ik nam contact op met beide partijen in de hoop wat duidelijkheid te kunnen scheppen. Matthias van der Hoogstraten van de Actief Linkse Studenten (ALS) vertelt: “wij willen fascisten geen forum geven aan de universiteit. Er waren enkele NSV’ers binnen geraakt en wij konden die gasten daar echt niet laten rondlopen. In het auditorium hebben ze stoeltjes vernield om matrakken te maken. Bovendien hebben ze de deur van het auditorium ingebeukt.” Arno D’Hooghe van de NSV is het daar niet mee eens: “er zijn door ons geen vernielingen aangebracht. De stoeltjes die wij vernield zouden hebben waren al kapot. Er was inderdaad schade aan de deur, maar daar zijn de linkse studenten verantwoordelijk voor. Zij hebben bovendien een brandblusapparaat leeggespoten in het auditorium. Voor hetzelfde geld werden daar studenten doodgeslagen.”

Woord tegen woord, het is een klassiek verhaal. In Gent gaan extreem rechtse en extreem linkse studenten geregeld met elkaar in de clinch. Denken we maar aan de oproer die onstond toen het Katholiek Vlaams Hoogstudenten Verbond (KVHV) in 2005 Jean-Marie Le Pen van het Front National uitnodigde aan de UGent, of aan de jaarlijkse (anti-)NSV betoging. Een mens kan stilaan gaan denken dat beide partijen af en toe met elkaar op de vuist moeten gaan om zich bevestigd te voelen in hun eigen vorm van politiek idealisme. De uitkomst is in ieder geval altijd hetzelfde: de anderen treffen schuld.

Niets is minder waar zegt Arno D’Hooghe: “Wij zijn Vlaams-nationalisten en democraten. Wat de linkse studenten doen interesseert mij voor geen meter. Als zij hun wereldwijde revolutie aan de Blandijn willen beginnen, dan doen ze maar. Rechts doet niet aan tegenacties.” Volgens Matthias van der Hoogstraten zijn dergelijke acties echter noodzakelijk: “wij kunnen dit gewoon niet toelaten. Wij hebben een uitgebreid socio-economisch programma, maar ook anti-fascisme en anti-racisme maken een belangrijk deel uit van onze streefdoelen.”

Na de opsluiting van de rechtse studenten moest het hoogtepunt van de avond nog komen. Een strijdvaardige Filip Dewinter chargeerde met een knokploegje van Voorposters de trappen van de Blandijn. Er onstond een schermutseling waarbij rector van Cauwenberge de gemoederen probeerde te bedaren. Hij deelde evenwel in de klappen en moest met een hoofdwonde de aftocht blazen.

Ook hierover hebben zowel links als rechts hun eigen mening. Volgens de ALS was het de bedoeling een geweldloze blokkade te vormen en was er geen sprake van links geweld. “Dat die fascisten gechargeerd hebben is hun eigen fout”, aldus van der Hoogstraten. Voor de NSV treft vooral de rector schuld: “rector van Cauwenberge had de politie moeten verwittigen. Er waren slechts zeven veiligheidsagenten aanwezig en zo heeft hij dit laten gebeuren. Wij eisen dan ook dat er schorsingen volgen voor linkse studentenverenigingen. Zoniet zullen er jurisdische stappen ondernomen worden.”

Dit incident was vooral een zoveelste hoofdstuk in een triest verhaal. Ik wil het woord “belachelijk” hier niet in de mond nemen, maar het staat vast dat met dergelijk haantjesgedrag elke constructieve dialoog onmogelijk wordt gemaakt. Studentenvertegenwoordiger Thijs Verbeurgt verwoordde het treffend aan studentenblad Schamper: “Ik vind dit schandalig, een nederlaag voor de vrije meningsuiting. De verenigingen die aan deze actie hebben deelgenomen moeten hun verantwoordelijkheden opnemen. Zij hadden hun activiteit duidelijk niet onder controle.”

Het is afwachten welke sancties er zullen volgen. Eén ding is zeker: dit was niet de laatste keer dat er geknokt werd tussen “fasco’s” en “commies”. Wij hopen alvast dat ze de Blandijn de volgende keer links –of rechts?- laten liggen.

Op dagen als vandaag, waarop het werkelijk allemaal tegenzit - geen abonnement, te weinig wisselgeld bij Panos en een defecte trein huiswaarts - vraag ik me altijd af: wat is er geworden van al die prachtige toekomstbeelden die we in de vorige eeuw koesterden? Waar zijn ze, de hotels op de maan en de pendeldienst naar Mars? En vooral: waar blijven de superintelligente robots, die de mensheid van alle tijdrovende en/of onprettige taken zullen verlossen en steeds paraat staan, vierentwintig uur per dag, zonder te zaniken over koopkracht en crisis? Geef toe: we dromen toch allemaal van zo'n aardig blikken knulletje dat in onze plaats aanschuift in de wachtrij, de afwas doet en tussendoor de dakgoot ontstopt, zodat wij ons kunnen bezighouden met aangenamere dingen.

En zie: ik ben niet de enige die er zo over denkt. In James May's Big Ideas gaat "die rare met zijn lang haar van Top Gear" wekelijks op zoek naar spitstechnologie die ons leven kan veranderen (in positieve zin, uiteraard). Zondag jl. wilde hij wel eens zien hoe dat zat met die robots waarover ik net sprak. Valt er al iets meer mee aan te vangen dan met hun logge voorouders uit de sixties? Ja, zo bleek na een uitgebreide kennismaking met ASIMO, de eerste robot die vlot kan lopen, rennen en zelfs trappen beklimmen. Deuren openen lukt nog niet zo best, maar een kniesoor die daarover struikelt. De jongste versie van ASIMO is zelfs ronduit revolutionair: uitgerust met camera's, leert hij voorwerpen herkennen en onthouden. Hij kent niet alleen het begrip 'stoel', hij weet ook dat er verschillende types stoelen bestaan. Dat belooft dus.


Ik was echter het meest onder de indruk van een karretje dat enkel met behulp van de hersenen gestuurd wordt. Wil je naar links, dan moet je denken dat je iets met je linkerhand doet, en vice versa natuurlijk. Beeld u eens in, de mogelijkheden zijn eindeloos! Alhoewel. Zo'n nest elektroden op je schedelhuid, erg esthetisch is 't toch niet, en het viel me op dat May alle moeite had om zich op het sturen zonder handen te concentreren. Als hij zijn gedachten ook maar een nanoseconde liet afdwalen, dokkerde zijn vehikel al het decor in. Power of the mind, allemaal goed en wel, maar als je de hele tijd "rechts-links-rechts" moet zitten denken, kun je je uiteraard met niets anders bezighouden. En dat maakt het leven er juist niet makkelijker op, integendeel. Toch weer zelf aanschuiven dan maar. Quelle misère aan de Brouckère.