zaterdag 22 november 2008
Werken als tijdelijk medewerker bij de VRT heeft veel voordelen. Je krijgt er niet alleen de kans om - tegen een goede verloning- mee te draaien op een redactie en zo een aantal journalistieke vaardigheden in de praktijk bij te schaven. Meer nog, af en toe is het mogelijk om gratis een bepaalde sportmanifestatie bij te wonen.
Een paar weken geleden was het weer zo ver: in mijn mailbox vond ik een aanbod voor de wedstrijd van de Rode Duivels in Luxemburg op 19 november. En het ging dit keer niet zomaar om een aantal gratis kaarten, maar om een VIP-pakket van de Koninklijke Belgische Voetbalbond. Opportunistisch als ik ben, stuurde ik meteen een mail terug om mijn interesse voor de kaarten te bevestigen. Een paar dagen later kreeg ik een mailtje terug om te melden dat ik de enige geïnteresseerde was, waardoor het avondje Luxemburg dus voor mij en mijn vriendin was. Gejuich alom!
Een paar weken geleden was het weer zo ver: in mijn mailbox vond ik een aanbod voor de wedstrijd van de Rode Duivels in Luxemburg op 19 november. En het ging dit keer niet zomaar om een aantal gratis kaarten, maar om een VIP-pakket van de Koninklijke Belgische Voetbalbond. Opportunistisch als ik ben, stuurde ik meteen een mail terug om mijn interesse voor de kaarten te bevestigen. Een paar dagen later kreeg ik een mailtje terug om te melden dat ik de enige geïnteresseerde was, waardoor het avondje Luxemburg dus voor mij en mijn vriendin was. Gejuich alom!
Vorige woensdag was het zover. Voor de gelegenheid had ik nog eens mijn kostuumjasje en deftige broek (met krijtstreep!) uit de kast gehaald, iets dat ik anders alleen pleeg te doen voor galabals en mondelinge examens. Achteraf bekeken geen slechte keuze, want tussen alle andere opgedirkte sponsors, waren we zeker niet 'underdressed'. Om 14u30 in de namiddag werden we verwacht aan het bondsgebouw in Brussel, een constructie die je misschien nog het best kunt vergelijken met een kruising tussen de glazen piramide van het Louvre en de faculteit Letteren & Wijsbegeerte van de Ugent. Daar aangekomen werden we prompt de hand geschud door Paul Van Himst, door velen België's beste voetballer ooit genoemd. Nog maar amper bekomen van de ontmoeting met het Anderlecht-monument, kregen we nog een -aangename- verrassing te verwerken. Toen we ons aanmeldden, bleek dat de genodigden van Sporza tot de 'platinum guests' behoorden. Wat dat precies inhield, werd meteen duidelijk toen we naar de poepchique business-bus verwezen werden in plaats van naar de twee andere 'gewone' touringcars voor de 'golden' en 'silver guests'.
Ondergetekende is normaal gewoon om busreizen te maken met Kazou, de jeugdienst van de CM. Het contrast tussen dat soort bussen volgepropt met joelende kinderen onder de hoede van een steevast nukkige chauffeur en het interieur van de autocar in Brussel kon niet groter zijn. We namen plaats in zeer comfortabele zetels en genietend van de zeëen aan beenruimte, monsterden we de aanwezige snufjes in de bus. Per vier zetels een uitschuifbare flatscreen, een goedvoorziene bar met frigo, tapkraan en zelf een microgolf, individueel regelbare airco en muziek én vooral een toilet dat gebruikt mocht worden. Het toppunt van al die decadente luxe was echter de alomtegenwoordige hostess die duidelijk niets aan het toeval wou overlaten. Onze 'mantels' werden in de vestiaire gelegd en anti-slipmatjes voor op de tafeltjes werden uitgedeeld om te zorgen dat de drankjes die aangeboden werden zeker niet zouden wegglijden bij bruuske remmanoeuvres. De rit verliep heerlijk rustig via de E411 en na twee en half uur en ettelijke gratis koffies later, stopte het luxe-vehikel in Luxemburg-Stad. Paul Van Himst, die op de zetel achter ons een dutje had gedaan, waarschuwde iedereen bij aankomst: we moesten zeker bij de groep uit deze bus blijven, want de gasten de andere twee bussen gingen naar een ander (lees minder) restaurant. Helemaal te gek werd het toen de bewuste bus-hostess -ik schat ze halfweg de 50- mijn vriendin en mezelf, toch nog kwieke twintigers, hielp bij het afstappen van de bus.
U raadt het al, ook het restaurant was van het type restaurant waar u en ik niet al te vaak vertoeven. We schoven aan tafel bij de andere Nederlandstaligen uit de bus. Bij ons zaten twee vriendelijke managers van ERA, de vastgoedfirma die de scheidsrechters sponsort. Aan de andere kant van de tafel zat een hoge pief van Coca-Cola Belgium, iemand van Alken-Maes en een jongedame van Belgacom. Het leeuwendeel van de gesprekken aan tafel ging over voetbal en over de Rode Duivels, waardoor ik gelukkig nog wat kon meepraten. Maar toen de heren sponsors echter een boompje opzetten over een aantal aspecten uit het bedrijfsleven, moesten we helaas afhaken. Gelukkig was er nog de gerookte zalm, de fazant in wildsaus en de heerlijke Beaujolais-wijn om ons aan op te warmen... Hoogtepunt van het diner was de obligate begroeting door de bondsvoorzitter, François De Keersmaecker en de C.E.O. van de KBVB, Jean-Marie Philips. Beide heerschappen komen regelmatig in de pers, en niet zelden met interne strubbelingen en machtsspelletjes binnen de voetbalbond. Hen hierover interpelleren leek me misschien niet helemaal opportuun, maar ik heb wel kunnen vaststellen dat het cliché over De Keersmaecker klopt. De man loopt voortdurend met een soort gelukzalige, zo niet schaapachtige glimlach op zijn gezicht.
Na het diner, moesten we terug de bus op voor een korte rit naar het Stade Josy Barthel, de thuishaven van de Luxemburgse nationale voetbaltrots. Stel u er niet teveel bij voor, mij deed het stadion vooral denken aan Schiervelde voor de verbouwingen van 2005. In het Stade Barthel kunnen iets minder toeschouwers, maar de gelijkenis is treffend: één overdekte hoofdtribune en daarond onoverdekte betonnen gradins in een ovale vorm. Net als het stadion, was ook de wedstrijd niet veel soeps. Gelukkig dat supertalent Eden Hazard naar het einde toe nog voor wat sensatie zorgde.
De terugreis verliep even vlekkeloos, en alsof we na de driegangen-maaltijd nog niet genoeg geschranst hadden, leurde de hostess nu niet alleen met drankjes maar ook met belegde broodjes. Waarnemers verwijten de Belgische Voetbalbond vaak incompetentie, misschien niet helemaal onterecht. Als het een troost mag zijn, de KBVB weet wel van aanpakken wat betreft luxueuze busreizen en gastronomie. Als ik er iets langer bij stil sta, is het misschien wel schrijnend dat dergelijke (kostelijke) VIP-arrangementen met een zeer grote vanzelfsprekendheid worden georganiseerd. Al moet ik eerlijk toegeven dat een simpele sportliefhebber als mezelf een stuk minder kritisch wordt, wanneer hij net Paul Van Himst de hand heeft geschud en een wedstrijdticket ter waarde van €30 in zijn handen gestopt krijgt. KBVB olé!
"Paul Van Himst, die op de zetel achter ons een dutje had gedaan, waarschuwde iedereen bij aankomst."
Ondergetekende is normaal gewoon om busreizen te maken met Kazou, de jeugdienst van de CM. Het contrast tussen dat soort bussen volgepropt met joelende kinderen onder de hoede van een steevast nukkige chauffeur en het interieur van de autocar in Brussel kon niet groter zijn. We namen plaats in zeer comfortabele zetels en genietend van de zeëen aan beenruimte, monsterden we de aanwezige snufjes in de bus. Per vier zetels een uitschuifbare flatscreen, een goedvoorziene bar met frigo, tapkraan en zelf een microgolf, individueel regelbare airco en muziek én vooral een toilet dat gebruikt mocht worden. Het toppunt van al die decadente luxe was echter de alomtegenwoordige hostess die duidelijk niets aan het toeval wou overlaten. Onze 'mantels' werden in de vestiaire gelegd en anti-slipmatjes voor op de tafeltjes werden uitgedeeld om te zorgen dat de drankjes die aangeboden werden zeker niet zouden wegglijden bij bruuske remmanoeuvres. De rit verliep heerlijk rustig via de E411 en na twee en half uur en ettelijke gratis koffies later, stopte het luxe-vehikel in Luxemburg-Stad. Paul Van Himst, die op de zetel achter ons een dutje had gedaan, waarschuwde iedereen bij aankomst: we moesten zeker bij de groep uit deze bus blijven, want de gasten de andere twee bussen gingen naar een ander (lees minder) restaurant. Helemaal te gek werd het toen de bewuste bus-hostess -ik schat ze halfweg de 50- mijn vriendin en mezelf, toch nog kwieke twintigers, hielp bij het afstappen van de bus.
U raadt het al, ook het restaurant was van het type restaurant waar u en ik niet al te vaak vertoeven. We schoven aan tafel bij de andere Nederlandstaligen uit de bus. Bij ons zaten twee vriendelijke managers van ERA, de vastgoedfirma die de scheidsrechters sponsort. Aan de andere kant van de tafel zat een hoge pief van Coca-Cola Belgium, iemand van Alken-Maes en een jongedame van Belgacom. Het leeuwendeel van de gesprekken aan tafel ging over voetbal en over de Rode Duivels, waardoor ik gelukkig nog wat kon meepraten. Maar toen de heren sponsors echter een boompje opzetten over een aantal aspecten uit het bedrijfsleven, moesten we helaas afhaken. Gelukkig was er nog de gerookte zalm, de fazant in wildsaus en de heerlijke Beaujolais-wijn om ons aan op te warmen... Hoogtepunt van het diner was de obligate begroeting door de bondsvoorzitter, François De Keersmaecker en de C.E.O. van de KBVB, Jean-Marie Philips. Beide heerschappen komen regelmatig in de pers, en niet zelden met interne strubbelingen en machtsspelletjes binnen de voetbalbond. Hen hierover interpelleren leek me misschien niet helemaal opportuun, maar ik heb wel kunnen vaststellen dat het cliché over De Keersmaecker klopt. De man loopt voortdurend met een soort gelukzalige, zo niet schaapachtige glimlach op zijn gezicht.
"De KBVB is absoluut niet incompetent wat betreft luxueuze busreizen en gastronomie."
Na het diner, moesten we terug de bus op voor een korte rit naar het Stade Josy Barthel, de thuishaven van de Luxemburgse nationale voetbaltrots. Stel u er niet teveel bij voor, mij deed het stadion vooral denken aan Schiervelde voor de verbouwingen van 2005. In het Stade Barthel kunnen iets minder toeschouwers, maar de gelijkenis is treffend: één overdekte hoofdtribune en daarond onoverdekte betonnen gradins in een ovale vorm. Net als het stadion, was ook de wedstrijd niet veel soeps. Gelukkig dat supertalent Eden Hazard naar het einde toe nog voor wat sensatie zorgde.
De terugreis verliep even vlekkeloos, en alsof we na de driegangen-maaltijd nog niet genoeg geschranst hadden, leurde de hostess nu niet alleen met drankjes maar ook met belegde broodjes. Waarnemers verwijten de Belgische Voetbalbond vaak incompetentie, misschien niet helemaal onterecht. Als het een troost mag zijn, de KBVB weet wel van aanpakken wat betreft luxueuze busreizen en gastronomie. Als ik er iets langer bij stil sta, is het misschien wel schrijnend dat dergelijke (kostelijke) VIP-arrangementen met een zeer grote vanzelfsprekendheid worden georganiseerd. Al moet ik eerlijk toegeven dat een simpele sportliefhebber als mezelf een stuk minder kritisch wordt, wanneer hij net Paul Van Himst de hand heeft geschud en een wedstrijdticket ter waarde van €30 in zijn handen gestopt krijgt. KBVB olé!
Subscribe to:
Posts (Atom)
Posts
