zaterdag 25 oktober 2008
Verblijd en jubel! Begin deze maand verscheen Tell Tale Signs, het 8ste deel uit The Bootleg Series van Bob Dylan. Het is een nieuwe verzameling van zogenaamde abanadoned treasures: losse opnames en songs die op een of andere manier de albums niet haalden. Wees gerust, u zal hier geen saaie bespreking lezen. Neen, ik wil het hebben over de hoogst aparte impact die het verschijnen van dergelijke bootlegs kan hebben op sommige sujetten.
Tell Tale Signs. Niet zomaar een plaat voor Dylanologen.
Fans van Bob Dylan ofte Robert Zimmerman, zijn immers een eigenaardig volkje. Niet alleen heeft hun gezamelijke idool al een hele resem toonaangevende albums bijeengeschreven, hij filmde daarnaast ook excentrieke documentaires als Don't Look Back (1967) en Eat The Document (1972), maakte kinderlijke tekeningen naar het voorbeeld van zijn muzikale peetvader Woody Guthrie, schreef nevelige Rimbaud-achtige dichtbundels als Tarantula (1971) en werkt momenteel aan het tweede deel van zijn vlijmscherpe literaire autobiografie Chronicles, Volume One (2004).
Bob Dylan is een artistieke duizendpoot en tegelijk één van die figuren die nog maar een melodische scheet hoeft te laten om de aandacht van een hongerige roedel muziekjournalisten te trekken.
Daar komt nog bij dat Bawb volstrekt onvatbaar is als mens en performer: in de jaren '60 was hij de voortrekker van een generatie jonge rebelse hemelbestormers, in de late jaren '70 werd hij zowaar een New Born Christian. Ooit was hij de messias van de Amerikaanse folkrevival, maar jaren later werd hij vervloekt en verguisd door folkhardliners omdat hij het miljaarde aangedurfd had ordinaire rock 'n roll te gaan spelen. Journalisten legde Dylan steevast in de luren met ironische, sarcastische en soms downright nonsensicale praat:
You don't necessarily have to write to be a poet. Some people work in gas stations and they're poets. I don't call myself a poet because I don't like the word. I'm a trapeze artist.(Norah Ephron and Susan Edmiston, 1965)
Bob Dylan. Trapeze artist.
Dit alles zorgt ervoor dat een zichzelf respecterende Dylanfan nooit echt helemaal verzadigd is. Elke song, video, tekst of foto kan een nieuw stukje zijn van de immer onvolledige puzzel die Dylan is. En dan slaat de microbe genadeloos toe: liefhebbers worden fans, fans worden dwepers en dwepers worden uiteindelijk onuitstaanbare fanatiekelingen die niets liever doen dan betweterige details bovenhalen en bezield discussiëren over welk album nu eigenlijk het beste is: Blonde on Blonde (1966) of Blood on the Tracks (1975)?
Ik reken mezelf graag bij deze groep van pedante wijsneuzen. Dylan is de onbetwiste koning der singer-songwriters. En het beste album is Blood on the Tracks, dat weet elk helder denkend mens met twee goed functionerende oren.
De beschreven aandoening kreeg dankzij een zekere A.J. Weberman (1945-) trouwens ook een naam: "dylanology". Volgens de mythe kreeg de heer Weberman op een zekere schooldag de volgende ingeving: "well fuck this shit man. Interpreting Dylan is a hundred times more interesting than going to school." En zo gebeurde het dat Weberman intensief de vuilniszakken van Bob Dylan begon te doorzoeken. Wat hij wilde leren van Bobs etensresten of een lege doos cracker jackers weet ik niet, maar Weberman werd zo wel een icoon voor latere dylanologen: "nooit genoeg, nooit tevreden, meer Dylan. ALTIJD MEER DYLAN."
Net als bij zo'n dylanoloog na enige tijd de begeerte begint te tanen, wordt er weer een nieuwe schijf vol vergeten pareltjes op de markt gegooid. De dylanoloog schrikt op. De dubbel CD is al weken voor de releasedatum gefundenes Fressen, maar toch wacht hij braaf en reikhalzend af. Als hij de CD's dan eindelijk gekocht heeft en ze in de stereo schuift, voelt hij zich als een stoepjunk die zich na dagen van cold turkey alsnog een flinke spuit in de aderen ploft. Downloaden zegt u? Doe normaal. Dylan downloadt men niet.
Om af te sluiten verwijs ik geïnteresseerden nog snel naar Tangled up in Blue, een lukrake song vanop het eerder vermeldde Blood on the Tracks. En mocht u het niet met me eens zijn, laat me dat dan vooral weten. Dan kunnen we ons, beiden tangled up in Bob, samen alweters wanen.
19 Comments:
Subscribe to:
Reacties posten (Atom)
Posts
En om nog meer olie op het vuur te gooien: 'tuurlijk is TUIB niet Dylans beste songs, je vergeet de echte parels als 'Blind Willie McTell', 'Visions of Johanna' en 'Desloation row', om drie voor de handliggende titels te noemen.
groet,
Tom "ook ik ben schuldig"
www.bobdylaninnederland.blogspot.com
Eerst en vooral bedankt om naar deze blog te linken.
Om op je vragen in te gaan: doorgaans heb ik het meer voor de New York-sessies. Ook dit is trouwens zo'n voorbeeld van dylanologie: vraag niet "welk nummer vind je goed", maar wel "welke versie vind je de beste". Schitterend.
Het was zeker niet mijn bedoeling om TUIB Dylans beste song te noemen. Ik heb het 'lukrake' nummer vermeld om de woordspeling in de laatste regel tot zijn recht te laten komen. Als ik dan toch een song vanop BOTT moet kiezen, dan zal dat 'Idiot Wind' zijn. Wat je lijstje betreft ben ik het verbazend goed met je eens. 'Visions of Johanna' is een lyrische tour de force. Sta mij toe er nog eentje toe te voegen, nl. 'tomorrow is a long time'.
Cheers,
J.
"Idiot wind" is een goede keuze, kan me zeker in vinden, hoewel ik mbt BOTT het moeilijk vind één song te kiezen, de kracht van het album is dat de songs, naar mijn idee, een geheel vormen. Het best te genieten van TUIB tot "Buckets of rain" in één sessie.
Uiteraard sta ik je toe "Tommorow is a long time" aan het lijstje toe te voegen. Maar dan doe ik er ook nog een schepje bovenop, de eerste drie die in mij opkomen:
1. Farewell Angelina
2. Dirge
3. Mississippi
Alleen bij de laatste heeft de vraag "welke versie..." zin, mijn antwoord daarop nog vol twijfel, maar voorlopig alle 3 de versies van Tell Tale signs, alle drie beter dan de versie op "Love and theft".
groet,
Tom
Mijn voorkeur gaat uit naar die laatste. Nu, op dit moment toch. Maar morgen is dat zeker anders.
Helemaal gelijk. Mijn voorkeur (vandaag althans) heeft de New York versie. Ben benieuwd waar J.'s voorkeur ligt.
Tom
Da's een prima maatstaf.
Tom
J.
Maar ja, dan kom ik ook weer bij het oude dilemma, de favoriet van vandaag is niet de favoriet van morgen. Blood on the tracks en Blonde on blonde mag je eigenlijk niet met elkaar vergelijken, dit zijn twee totaal verschillende platen. Beide meesterwerken.
Bovendien blijft de keuze, het dilemma, niet beperkt tot deze 2 platen. Er zijn ook nog Freewheelin', Bringing it all back home, Highway 61 revisited, Planet waves, Oh mercy en "Love and theft" om de zes meest voor de hand liggende platen te noemen.
Dan denk ik nog niet eens aan de liveplaten en de verzamelaars als The Bootleg series, en, enz.
Soms word ik wel een beetje gek van mijzelf, maar zolang het nog gek op een prettige manier is,...
Tom
Daar leg ik me met alle genoegens van dien bij neer...
De hoogst plaats op the never ending pool? Petje af! Ik bak er weer niks van...
is veruit het meest pakkende van de songs uit Blood ot Tracks.
tot zover mijn bijdrage.
Hebben jullie dan ook allemaal zijn boek met alle "lyrics" steevast in jullie boekenrek?
mijn persoonlijke dylan top-3 van de dag
1.Blind Willie Mc Tell
2.Love Sick
3.man in the long black coat
Met boeken gaat het net als met songs, welke versie is de vraag. De Lyrics heb ik toch zeker een keer of tien in de kast staan, verschillende drukken en zo...
Voor lyrics kan de belangstellende natuurlijk ook terecht op Dylans officiele website: bobdylan.com
Tom
quasi allemaal dus, per CD gerangschikt